Młodzi ludzie jeżdżą swoimi samochodami po zamkniętych strefach przemysłowych. Para młodych małżonków fotografuje się na tle będących w ruinie koszarów. Przewodnik wozi turystów w trabancie i pokazuje im miejsca wydarzeń z 1989 roku. Te trzy sceny z dokumentu Dariusza Kowalskiego doskonale ilustrują strukturę filmu - współczesność i przeszłość nawzajem się przenikają. Zamiast odzwierciedlać dwie autonomiczne sfery, odnoszą się do siebie. Obraz nie musi poszukiwać bezpośrednią konfrontację z przeszłością - temat pojawia się automatycznie, jakby chodziło o rekwizyt, na który człowiek natrafia po drodze.

Kamery internetowe przenoszą percepcję świata na inny poziom. Uchwycone przez nie obrazy tworzą paralelny świat pamięci. Należy do niego film Dariusza Kowalskiego, który z cyfrowego strumienia informacji w Internecie, wyławia obrazy, które nie są przeznaczone do konkretnych osób, ale przeznaczone są dla każdego.

Żywioły są bezpośrednio związane z przestrzenią, z niezdobytymi krainami i niepewnymi horyzontami. Jako główny materiał wykorzystano zapis z kamery rejestrującej pogodę na małym lotnisku na Alasce. Dzięki pogodzie, czasowym fragmentom i kolażom, dane są prawie niewidoczne. Podobnie dzieje się z konkretnymi obiektami, np. samolotami.

Głównym bohaterem filmu Ortem jest komunikacyjny system metra, który swoją podziemną architekturą tworzy specyficznie pojmowaną przestrzeń.